از روش های مقابله با بیماری اوتیسم چه میدانید؟ این عارضه باعث نگرانی اکثر والدین شده است. بیماری اوتیسم اگر در مراحل اولیه شناسایی شود بهتر و سریع تر قابل درمان خواهد بود به برخی از راهنمایی های روانپزشکی در این باره دقت کنید. همچنین در این زمینه نمایشگاهی برگزار شد که با هدف بررسی وضعیت روحی این بیماران نقاشی های مختلفی به نمایش گذاشته شد .
نخستین نمایشگاه «هنر برای اوتیسم»، مجموعه آثار نقاشی هنرمندان مطرح کشور، عصر پنج‌شنبه دهم تیرماه در گالری شماره یک فرهنگسرای نیاوران افتتاح شد. به گزارش روابط عمومی بنیاد آفرینش‌های نیاوران، نمایشگاه «هنر برای اوتیسم» با هدف تأمین بخشی از هزینه‌های ساخت مدارس تخصصی برای کودکان مبتلا به اوتیسم با ارائه حدود ۶۰ اثر نقاشی از آثار هنرمندان مطرح کشور برگزار می‌شود. بیماری اوتیسم، جزو آن گروه از بیماری‌های نسبتا خاموشی است که بسیاری از والدین نسبت به آن ابراز نگرانی می‌کنند و دوست دارند که اطلاعاتی در این مورد به دست بیاورند.
بیماری اوتیسم در حدود ۲۰ مورد در هر ۱۰ هزار تولد زنده بروز می‌کند و علت اصلی ابتلا به آن هم کاملا شناخته‌شده نیست. دکتر کتایون خوشابی درباره تشخیص این بیماری گفت: «معمولا علایم این بیماری در ۳ سال اول زندگی افراد بروز می‌کنند. اوتیسم، جزو آن گروه از بیماری هایی است که حتما باید توسط پزشک تشخیص داده شود و امکان تشخیص آن توسط والدین، وجود نخواهد داشت». این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان، اشاره‌ای هم به علایم احتمالی ابتلا به اوتیسم داشت که والدین باید نسبت به آنها هوشیار باشند: «اضطراب غریبگی باید از حدود ۸ ماهگی در بچه‌هایی با رشد مغزی و هوشی معمولی شروع شود. اما کودکان مبتلا به اوتیسم، اضطراب غریبگی ندارند و تقریبا با هیچ فرد ناشناسی، احساس غریبی نمی کنند. ضمن اینکه لبخندهای واکنشی این کودکان نسبت به اعضای خانواده‌شان هم کمتر است. والدین باید مراقب تماس چشمی ناکافی کودک خود در دوران شیرخوارگی باشند زیرا کودکان مبتلا به اوتیسم،
تماس چشمی مناسبی با محیط و افراد اطراف خود برقرار نمی کند. علاوه بر اینکه چنین بچه‌هایی، اصرار به یکسانی دارند؛ یعنی در مقابل هر تغییری مقاومت نشان می‌دهند و حتی پرخاشگر می‌شوند». وی تاکید کرد که این بچه‌ها مشکلات شدید کلامی، تاخیر در تکلم و بیان نیازهای خود دارند و معمولا به جای استفاده از کلمات، از اشاره و حرکات برای برآوردن نیازهای خود استفاده می کنند. «نصف کودکان مبتلا به اوتیسم، قادر به استفاده از زبان به‌عنوان وسیله اصلی برقراری ارتباط با دیگران نیستند. این کودکان از ضمیر «من»، استفاده نمی‌کنند و تغییرات هیجانی غیرمنطقی مانند خنده، گریه یا جیغ زدن‌های بی‌دلیل دارند».
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران یادآور شد که کودکان مبتلا به اوتیسم، حتی با اسباب‌بازی هم به درستی بازی نمی‌کنند و نسبت به اطرافیان خود (چه کودک و چه بزرگسال)، واکنش عاطفی نشان نمی دهند. یعنی چنین کودکانی گاهی چنان بدون واکنش نسبت به دیگران باقی می‌مانند که برخی‌ها گمان می‌کنند آنها ناشنوا هستند! نکته تاسف‌بار دیگر اینجاست که نزدیک به ۷۰ درصد از کودکان دچار اوتیسم از ناتوانی هوشی در درجه‌های مختلف هم رنج می‌برند.
نظر خوشابی درباره باور نابغه بودن مبتلایان به اوتیسم هم چنین بود: «درصد بسیار محدودی از بچه‌های اوتیستیک، دارای هوش خاص در یک زمینه خاص هستند و تعداد زیادی از آنها، اصلا این ویژگی را ندارند. گاهی برخی از این بچه‌ها، توانایی خواندن بدون آموزش، توانایی خاص در خواندن نت‌های موسیقی، توانایی در علوم کامپیوتری و فیزیک دارند و استعداد شگرف خود را در این زمینه‌ها نشان می دهند اما این توانایی ها و استعدادها در تعداد محدودی از این بچه‌ها دیده می شود».
