عواقب تنبیه کودکان
مطلب زیر به عواقب تنبیه کودکان پرداخته است و به تمامی والدین این آگاهی را میدهد که تنبیه کردن کودکان چه اثراتی در آینده بر روی آنها خواهد داشت.
والدینی هستند که در عین حال که بچه خود را دوست دارند، از دست آنها خشمگین و عصبانی می شوند. بچه ها اعصاب ما را محک می زنند. روز به روز توانایی های تازه ای پیدا کرده و برای استفاده از این مهارت ها هیجان زده هستند. اگر الان که کودک شما در حال یادگیری رفتارهای درست و قابل قبول است، برای او قوانین و محدودیت هایی تعیین کنید، از بروز مشکلات بزرگ تر در آینده جلوگیری می کنید. این چند روش به شما کمک می کند تا بچه خود را در مسیر درست هدایت کنید.
راز اول در تنبیه کودکان : تداوم در تربیت
در مورد تربیت کردن و یاد دادن نظم و انضباط به بچه باید استمرار داشت. والدینی که به قوانین و عواقبی که برای آن تعیین می کنند، متعهد نمی مانند، بچه هایشان هم همین روش را در پیش می گیرند. این روش، اختیارات شما را زیر سوال می برد. بچه ها با نگاه کردن به بزرگ ترها و به ویژه پدر و مادرشان مسایل را یاد می گیرند. برای همین از اینکه رفتارتان الگوی مناسبی برای آنهاست، اطمینان حاصل کنید.
راز دوم در تنبیه کودکان : از بین بردن وسوسه ها
بچه ها به صورت ذاتی کنجکاو هستند. بنابراین بهتر است هر گونه وسوسه برای آنها را در هر لحظه از بین برد. وسایلی همچون تلویزیون، تلفن و تجهیزات ویدئویی باید خارج از دسترس انها قرار گیرد. همچنین جواهرات، دکمه ها و چیزهای کوچکی که ممکن است آنها را در دهان خود بگذارند را هم از آنها دور کنید. وسایل تمیز کننده و داروها را هم از دسترس آنها دور نگه دارید.
راز سوم در تنبیه کودکان : حواس پرتی ایجاد کنید
اگر بچه شما در حال رفتن به سمت یک شی خطرناک است، خیلی آرام «نه» بگویید یا اینکه بچه را از آن منطقه دور کرده یا سر او را با چیز دیگری گرم کنید و حواسش را پرت کنید. نباید بچه را کتک بزنید. در این مرحله، بچه ها نمی توانند ارتباطی بین رفتارها و تنبیه های بدنی پیدا کنند. پیامی که شما با کتک زدن ارسال می کنید این است که زدن دیگران موقع عصبانیت کار درستی است.
راز چهارم در تنبیه کودکان : تمرین فاصله
اگر می خواهید شیوه تنبیهی سفت و سختی برای او در نظر گیرید، می توانید بچه دو یا سه ساله خود که کسی را کتک زده یا گاز گرفته یا غذایش را پرت کرده برای تنبیه رفتار غیرقابل قبولش از خود دور کرده و برای مدتی روی صندلی آشپزخانه یا پله های پشتی ببرید تا آرام شود. هر چه این مدت کوتاه تر باشد، مفید تر است. تنبیه های طولانی تر نفعی نداشته و ممکن است بچه قبل از پایان مهلت تنبیه خود از جا بلند شود و تلاش های شما را بی اهمیت جلوه دهد.
راز پنجم در تنبیه کودکان : جلوگیری از بداخلاقی های بچه
حتی بچه هایی که بهترین شیوه رفتاری دارند هم ممکن است هر از گاهی بداخلاق شوند. این بداخلاقی ها در دوران کودکی متداول هستند برای اینکه بچه ها می توانند بفهمند که بیشتر از هر زمانی می توانند آنچه می خواهند را بیان کنند و وقتی نمی توانند خواسته های خود را اعلام کنند، عصبی و ناراحت می شوند. البته بچه ها به شیوه های دیگر هم بداخلاق می شوند. مثلا وقتی که نمی توانند تن عروسک خود لباس کنند یا مثل خواهر و برادر های بزرگ تر خود باشند. وقتی بچه شما خیلی زود استقلال و خودمختاری می خواهد، تقابل قدرت پیش می آید. بهترین راه برای جلوگیری از این بداخلاقی ها این است که در هر فرصت و همه جا جلوی آنها را بگیرید. این شیوه ها می توانند موثر باشند: مطمئن شوید که بچه شما به دنبال جلب توجه نیست. مثلا می توانید عادتی ایجاد کنید که بچه تان را به رفتار خوب ترغیب کند. مثلا برای رفتار خوبش به او جایزه بدهید. به بچه خود کنترل و اختیار در مورد چیزهای کوچک بدهید. ممکن است چنین چیزی نیازهای او برای استقلال را تا حدی برآورده کند. به او پیشنهادهایی دهید که می توانید انجامشان دهید. مثلا از او بپرسید که با ناهارش، سیب یا موز می خواهد… وقتی بچه ها درحال بازی کردن هستند، اسباب بازی ها و بازی های مناسب سن آنها را برایشان بگیرید. با چیزهای ساده شروع کنید و به مهارت های سخت تر برسید. وقتی بچه شما چیزی می خواهد، درخواست او را با دقت درنظر گیرید. محدودیت های بچه خود را بشناسید. اگر می دانید که بچه شما خسته است، این زمان مناسبی برای خرید کردن نیست.
راز ششم در تنبیه کودکان : وقتی عصبانیت به اوج می رسد
اگر بچه شما عصبانی می شود، خونسرد باشید. مشکل را با خشم خودتان بیشتر و پیچیده تر نکنید. ممکن است این مساله خشم آنها را بیشتر کند. اگر بچه شما از چیزی عصبانی و ناراحت شده، ممکن است لازم باشد شرایط راحتی برای او مهیا کنید. بی اعتنایی کردن به عصبانیت، یک شیوه دیگر برخورد با آن است.البته اگر آن عصبانیت تهدیدی برای بچه شما و بقیه نیست. به فعالیت هایتان ادامه دهید و به بچه توجه نکنید ولی او را زیر نظر داشته باشید. بچه هایی که درحین عصبانیت، در آستانه آزار رساندن به بقیه هستند باید به یک جای آرام و خلوت برده شده و آرام شوند. گاهی اوقات بچه ها را به سختی می توان در عصبانیت آرام کرد. در این موارد باید به آنها بگویید که به آرام کردن آنها کمک می کنید. اما هر کاری می کنید، نسبت به برآورده ساختن نیازها و خواسته هایش اقدام نکنید. چون فکر می کنند که خشم و عصبانیت، تاکتیک موثری برای رسیدن به خواسته هایشان است. با حرف زدن بچه خود را برای خویشتن داری تشویق کنید. هرچه مهارت های کلامی شما بیشتر شوند، بچه ها در کنترل خشم و بداخلافی هایشان بهتر می شوند.
