درباره عوارض ناشی از راه رفتن اطفال در خواب چه میزان اطلاع دارید؟ این حالت در چه سنینی بیشتر دیده می شود؟ این اختلال چه خطراتی برای خردسالان دربردارد و چگونه قابل درمان خواهد بود؟ به توصیه های پزشکی در این زمینه دقت کنید.
بنابر گزارش انجمن آمریکایی طب خواب، ۱۷ درصد کودکان خواب گردی می کنند. اخیرا تحقیقی انجام گرفته است که نشان می دهد کودکان والدینی که خود سابقۀ خواب گردی داشتند بیشتر در معرض ابتلا به خواب گردی هستند. به عبارت دیگر، این تحقیق نشان داد که احتمال دخیل بودن یک عنصر ژنتیکی در ایجاد این اختلال وجود دارد. دکتر Jacques Montplaisir ،از بیمارستان Sacre-Coeur de Montreal کانادا، و همکارانش در تحقیقشان دریافتند که رابطۀ کوچکی میان سابقۀ خواب گردی والدین و افزایش این اختلال در فرزندانشان وجود دارد.بطور کلی، خواب گردی در میان کودکان شایع تر است و غالبا بین ۳ تا ۷ سالگی رخ می دهد، در حالی که وحشت از خواب، جیغ زدن و ترس فراوان در طول خواب از اختللاتی هستند که در بین ۴ تا ۱۲ سالگی رخ می دهند. نتایج این تحقیق که در مجلۀ JAMA Pediatrics به چاپ رسید این حقیقت را نشان داد که سابقۀ خواب گردی والدین در خواب گردی کودکانشان مؤثر است و چنین کودکانی در مقایسه با دیگر کودکان ۷ برابر بیشتر در معرض این اختلال هستند.
سن بروز خوابگردی در کودکان
در هر سنی که کودک به راه بیفتد، خوابگردی می‌تواند بروز پیدا کند، اما معمولا نخستین وهله‌های آن بین ۴ تا ۸ سالگی آغاز می‌شوند و در حدود ۱۲ سالگی فراوانی آن به آخرین حد خود می‌رسد.
به ندرت اتفاق می‌افتد که نخستین رویداد خوابگردی در بزرگسالی متجلی شود، اما اگر شاهد چنین وضعی باشیم، باید به جستجوی عللی مانند مصرف مواد مخدر یا وجود یک عارضه عصبی بپردازیم.
آیا خوابگردی خطرناک است؟
خوابگردی به خودی خود خطرناک نیست. با این وجود راه رفتن‌های شبانه می‌توانند خطرناک باشند، به این دلیل که کودکان بیدار نیستند و متوجه نیستند چه کاری انجام می‌دهند، مانند پایین رفتن از پله‌ها یا باز کردن پنجره‌ها.
خوابگردی معمولا نشانه این نیست که کودک مشکلات روحی و یا روان‌شناختی دارد و همچنین هیچ گونه آسیب روحی ایجاد نمی‌کند.
خوابگرد‌ها حتی ممکن است اصلا به یاد نیاورند که در شب قبل چه اتفاقاتی افتاده است.
