عضله تیبیال قدامی :این بحث مادرباره یک عضله روی ساق پا به اسم تیبیال قدامی است می خواهیم درباره نام علمی آن و همچنین محل قرار گیری عضله تیبیال قدامی و وظیفه آن و بازده تمرینات را به اختصار توضیح می دهیم
نام علمی: تیبیال آنتریور؛ نام مصطلح: تیبیال قدامی (عضله ی روی ساق)
محل عضله عضله تیبیال قدامی:
بزرگ ترین عضل از چندین عضله ای که از روی پا آغاز و تا بالای ساق و نزدیک زانو ادامه دارند.
کار عضله:
هنگام برداشتن پا از زمین در حین پیاده روی یا دویدن، کشیدن انگشتان پا به سمت ساق را امکان پذیر می کند.
بازده تمرینات عضله تیبیال قدامی:
عارضه ی درد ساق پا- احساس سفتی و درد جلوی ساق که می تواند ناشی از هرگونه تحریک و التهاب باشد- در میان راهپیمایان، دوندگان و کسانی که در تمرینات هوازی زیاده روی می کنند بسیار شایع است. اگر عضله ی جلوی ساق ضعیف تر از عضله ی دوقلو باشد امکان بروز این ناراحتی بیشتر می شود.
نکات ویژه:
اگر دچار درد ساق پا شدید، به مدت چند روز و تا برطرف شدن کامل درد، از تمرین خودداری کنید. یخ و کشش می تواند در سرعت بهبودی موثر باشد.
تمرینات پیشنهادی ما:
عضله تیبیال قدامی:تقریبا می توان گفت که دستگاهی مخصوص تقویت عضلات روی ساق پا پیدا نخواهید کرد. پس بهترین راه نشستن روی صندلی یا نیمکت و زدن ۲۰ مرتبه ضربات آهسته با انگشتان پاست.
بررسی زوایای مختلف عضله دوقلوی ساق پا و تاندون آشیل
عضله دوقلوی ساق پا و تاندون آشیل:
نام علمی: گاستروکنمیوس و سولئوس؛ نام مصطلح: دوقلوی ساق پا و تاندون آشیل
محل عضله:
عضله ی دوقلوی لوزی شکل که پشت ساق پا قرار دارد. تاندون آشیل زیر عضله ی دوقلو واقع شده است.
کار عضله:
ایستادن روی پنجه و پریدن از روی زمین برای ابراز شادی را اماکن پذیر می کند.
بازده تمرینات:
ساق پای قوی و متناسب نه تهها ظاهری برازنده به شما می دهد بلکه پیاده روی های طولانی و ساعت ها ایستادن در صف های طویل را هم میسر می کند. برای پریدن، دویدن و جهیدن به ساق هایی نیرومند نیاز دارید.
نکات ویژه:
بعضی افراد تمرین با وزنه های سبک و تکرار زیاد را در تقویت عضلات ساق پا موثر می دانند. آناتومی ساق پا، کاملا مناسب حرکات استقامتی (پیاده روی و دویدن) است.
تمرینات پیشنهادی ما:
بالا بردن ساق پا در حالت ایستاده و نشسته با دستگاه
تا جایی که ما اطلاع داریم تاکنون کسی با تمرین پروانه از روی دستگاه پرواز نکرده یا هنگام پاروزنی غرق نشده است. با این حال لازم است دستگاه ها را بشناسید و از ایمنی تمرین با آنها مطمئن شوید.
استفاده از دستگاه بدنسازی:
اگر می توانید یک صندلی تاشو را از هم باز کنید پس آماده ی کار با دستگاه بدنسازی هستید. کار تمام این دستگاه ها در دو مرحله ی ساده خلاصه می شود: ابتدا تنظیم محل استقرار بدن و سپس کشیدن یا فشار دادن میله یا چند دستگیره. دستگیره ها به کابل زنجیر یا اهرمی متصل اند که به یک ردیف وزنه ی فلزی کم ضخامت که به ترتیب روی هم چیده شده اند مربوط می شود.
هر وزنه با توجه به روش تولید و شرکت سازنده اش بین ۲ تا ۹ کیلوگرم وزن دارد. برای مثال اگر بخواهید وزنه ی ۱۰ کیلویی را بلند کنید ابتدا میله ی کوتاهی را درون سوراخ وزنه فرو می کنید با کشیدن دستگیره ی کابل وزنه ی مورد نظر از محل خود بلند می شود.
شاید با دستگاه هایی مواجه شوید که ستون وزنه ندارند در چنین حالتی وزن مورد نظرتان را با رد کردن وزنه های حلقه ای شکل از دو سر میله ای ضخیم، تنظیم می کنید.
شبیه وزنه هایی که برای سنگین شدن هالتر به میله اضافه می شود. بسیاری از دستگاه های مجهز به وزنه های ورقه ای طوری طراحی شده اند که هر دست و پا مستقل از دست و پای دیگر کار می کند و در نتیجه عضله ی ضعیف تر نیز به کار گرفته می شود. طراحی بعضی از دستگاه های بدنسازی فاقد وزنه به نحوی است که کار با آنها شباهت زیادی به تمرین با وزنه ی آزاد دارد.
دست کم برای یک بار هم که شده همه ی دستگاه های موجود در باشگاه ورزشی را امتحان کنید. معمولا اندازه و شکل قرقره ها، زاویه ی میله ها، ستون وزنه ها و محل استقرار بدن و نحوه ی تنظیم دستگاه با توجه به مارک آنها متفاوت است. شاید دستگاه پرس پا و پرس سینه ی دو کارخانه ی مختلف را بپسندید یا تمرین با پرس سینه ی عمودی یک مارک برایتان به مراتب راحت تر از تمرین با دستگاه پرس سینه ی افقی همان مارک باشد.
دستگاه های بدن سازی خانگی- دستگاه های چند منظوره- معمولا به پیچیدگی دستگاه های مورد استفاده در باشگاه ها نیستند.
