راهکاری برای منزوی نبودن : درمان تنهایی : تنهایی مزمن چیزی است که بیشتر مردم با آن و یا با ترس از آن زندگی میکنند . علیرغم اینکه در دنیایی زندگی میکنیم که به لطف فضای مجازی , روابط در آن گسترده تر شده است اما از همیشه تنها تر هستیم . بسیاری از ما از ترس تنهایی اسیر روابط ناسالم و دوستی های مسموم شده ایم . تنهایی فقط نداشتن یک همراه نیست ” گای وینچ ” روان شناس , در سخنرانی خود با عنوان ” چرا همه ما باید امداد رسانی عاطفی را تمرین کنیم ؟ ” می گوید : ” تنهایی در ذهن افراد تعریف می شود و به این بستگی دارد که شما احساس جدایی عاطفی یا اجتماعی از دیگران داشته باشید یا خیر . ” تنهایی یک حالت ذهنی است که مقابله با آن می تواند بسیار دشوار باشد
انزوا یا تنهایی :
به گفته کارن توریس درمانگر بدن از مرکز مراقبت های آکسفورد , خلوت می تواند تجربه ای ضروری , مقدس و پرورش دهنده باشد . آنجاست که تنهایی معنای یک نفر بودن را می دهد و بر عکس تنهایی احساسی است که می تواند در زندگی ما نفوذ کند , حتی زمانی که در جمع هستیم . البته یک لحظه یا یک روز تنها بودن با احساس انزوا و قطع ارتباط کامل و عدم پذیرش از سوی دیگران فرق دارد . در کتاب طبیعت انسان و نیاز به روابط اجتماعی نوشته جان تی کاچیوپو و پاتریک و ویلیام پتریک آمده است که تنهایی موقت حالتی طبیعی از وجود انسان است و آن را به عنوان یک بخش عادی از زندگی خوبش پذیرفتهایم .اما تنهایی دائمی فرق میکند و در این حالت ما فقدان چیزی را در سطح اجتماعی و بیویوژیک , مردم عشق و صمیمیت را در رتبه ای بالاتر از شهرت , ثروت و حتی سلامت جسمانی قرار می دهند . ما نیاز فیزیولوژیک شدید به برقراری روابط پر معنا داریم و مرتفع نکردن این نیاز می تواند ما را دچار درماندگی شدید کند
غریبه های مجازی
به لطف تکنولوژی در طول تاریخ هرگز تا این اندازه با دیگران در ارتباط نبوده ایم . ما به سادگی می توانیم با جمع وسیعی از مردم از سرتاسر دنیا ارتباط برقرارکنیم . پس چرا تا این اندازه تنهایی ؟ به گفته کارن , ما به خستگی ناشی ازاطلاعات دچار هستیم . ما به دلیل حجم وسیعی از اطلاعات که در عصر دیجیتال به صورت روزمره با آن ها سرو کار داریم , از پا در آمده ایم . ما در پایان یک روز کاری , خسته تر از آن هستیم که با دوستان و اعضای خانواده ارتباط برقرار کنیم و به زمان نیاز داریم تا تجدید قوا کنیم . در این حالت اشباع شده از اطلاعات و فرسودگی , گزینه آسان تری را برای رفع نیاز خود جست و حو می کنیم . فضای مجازی , دراز کشیدن روی مبل با پیژامه و بالا و پایین کردن صفحات اینستاگرام , قطعا کمتر از آماده شدن و بیرون زدن به قصد دنیای واقعی یا نشستن سرمیز بحث با یک دوست یا شریک عاطفی تان به شما فشار می آورد
متاسفانه آن قدر به چشم پوشی از برقراری روابط پر معنا عادت کرده ایم که به خشنودی موقتی حاصل از فضای مجازی معتاد شده ایم. طبیعت روابط فضای مجازی موجب شده چرخه ترشح دوپامین در بدن ما سریع شود و این خاصیت اعتیاد آور دارد و گرچه نتیجه آن برقراری رابطه است اما این روابط بسیارسطحی هستند. وقتی که برای فضای مجازی وقت میگذارید , از جست و جوی روابط چهره به چهره باز می مانید و نوعی حس تقلبی از همراهی دیگران تقویت می شود که هرگز رضایت یک شناخت واقعی را به شما نمی دهد . تمام این روابط در واقع می توانند به احساس تنهایی شدیدتری منجر شوند . سیستم عصبی ما با روابط و تاثیر متقابل کار میکند و این اتفاق زمانی رخ می دهد که ما دیگران را ببینیم . با آن ها گفت و گو کنیم , صدای آن ها را بشنویم و عطر و حضور آن ها را احساس کنیم
فضای مجازی جایگزین ضعیفی است که اگر بیش از حد مورد استفاده قرار گیرد می تواند به شدت آسیب زننده باشد . مطالعات نشان می دهند که بین مدت زمانی که افراد در فضای مجازی سپری میکنند و احتمال ابتلای آن ها به افسردگی وجود دارد . همچنین کودکانی که روزانه مدام در فضای مجازی یا ساعت ها پای کامپیوتر هستند , با فقدان مهارت های اجتماعی لازم برای بلوغ روانی بزرگ می شوند
