تایر داروهای بیماری آرتروز
بیماری آرتروز یک بیماری مفصلی میباشد که ورم استخوان ها و مفاصل را بدنبال دارد بنابراین در مطلب زیر به تاثیر داروهای این بیماری اشاره می کند که در مطلب زیر به تاثیرات سویی که ممکن است داشته باشد نیز اشاره می کنیم.
بررسی تاثیربخشی داروهای ضد آرتروز. داروهای زیادی در بازار موجود است که برای کنترل و پیشگیری از پیشرفت بیماری آرتروز تجویز می‌شوند اما طبق مقاله‌ای که در Prescrire منتشر شده است این داروها نه در کاهش علائم و نه پیشرفت بیماری موثر نیستند
و برعکس عوارض نظیر اسهال، خونریزی‌های گوارشی و ابتلا به هپاتیت و حساسیت بیش از حد را به دنبال دارند. اکثر این داروها بر پایه کوندریئتین و دیاکرئین یا گلوکوزامین یا مواد طبیعی مثل آواکادو و سویا هستند اما هیچ تاثیری ندارند و به عبارتی پلاسبو هستند.
به گفته محققان پاراستامول (Paracetamol یا همان استامینوفن خودمان!) تنها دارویی است که در این بیماران به کاهش درد کمک می‌کند. برخی داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی مثل ایبوبروفن و ناپروکس نیز می‌تواند تا حدی مفید باشد.
آرتروز (به فرانسوی: Arthrose) یا اُستئوآرتریت (به انگلیسی: Osteoarthritis) بیماری بسیار شایعی است که در تمام مناطق جغرافیایی دیده می‌شود. به این بیماری، ورم مفاصل و استخوان‌ها و آماس مفصلی‌استخوانی هم گفته می‌شود.
آرتروز یک بیماری تخریبی پیش‌رونده در غضروف مفاصل است ولی علی‌رغم نام‌گذاری آن، یک بیماری التهابی نیست (بر خلاف روماتیسم مفصلی) چون التهاب در این بیماری یک عارضه ثانویه میباشد.
در آرتروز تحلیل غضروف مفصلی و درگیری استخوان زیر غضروفی داریم که باعث التهاب بافت‌های اطراف می‌گردد. این عارضه ممکن است هر یک از مفاصل را درگیر سازد ولی شایع‌ترین مفاصل درگیر عبارتند از مفاصل دست ،پا، زانو، ران و ستون فقرات. این بیماری بسیار شایع است و در ۲۵٪ ویزیت‌های پزشکان عمومی و ۸۰٪ رادیوگرافی افراد بالای ۶۵ سال دیده می‌شود (البته فقط ۶۰٪ آنان علامت دارند).
آرتروز بیماری مَفصلی است که ابتدا غضروف مفصل را درگیر می‌نماید. غضروف بافتی لغزنده است که انتهاهای استخوان‌ها را در یک مفصل می‌پوشاند. استخوان‌ها داشتن حرکتی آسان بر روی یکدیگر را مدیون غضروفهای سالم هستند. وظیفه دیگر غضروفها جذب تکانه‌ها در طی حرکات فیزیکی میباشد. در بیماری آرتروز غضروفها نازک شده و بتدریج در برخی نواحی از بین می‌رود که باعث می‌شود استخوان‌های زیر غضروفها به همدیگر ساییده شوند. نهایتاً درد، التهاب و کاهش حرکت در مفصل به وجود آید. به مرور زمان مفصل شکل طبیعی خودش را از دست می‌دهد و زوائدی استخوانی در لبه‌های آن ایجاد می‌گردد که خود باعث درد و ناراحتی بیشتر می‌شود. برعکس سایر التهاب‌های مفصلی مانند روماتیسم مفصلی، آرتروز تنها مفاصل را درگیر می‌نماید و به سایر اندام‌ها کاری ندارد. روماتیسم مفصلی افراد جوانتر را مبتلا می‌کند و ممکن است علاوه بر درگیری مفصل فرد احساس مریضی، خستگی و یا تب نماید.
