برای خلاصی از چه نوع سنگ هایی به سنگ شکن مراجعه می کنیم؟ برای شکستن انواع سنگ های مجاری ادراری از سنگ شکن درون اندامی و برون اندامی استفاده می شود. اگر به موقع سنگ های درشت کلیوی دفع نشوند می توانند باعث ایجاد نارسایی در کلیه هایمان شوند.
خیلی از بیماران از داشتن سنگ کلیه و اینکه کلیه سنگ سازی دارند شکایت می‌کنند. ولی وجود سنگ کلیه همیشه بدین معنا نیست که باید سنگ خارج شود چون بعضی از سنگها گرد هستند و ایجاد خراشیدگی در بافت کلیه نمی‌کنند. به عبارتی جایشان راحت است. ولی آنچه اهمیت دارد خارج کردن سنگهایی است که در مجرای ادراری گیر کرده‌اند. این سنگها اگر انسداد طولانی ایجاد کنند موجب عفونت کلیه و از بین رفتن آن می‌شوند. این اتفاق ظرف مدت ۶ تا ۸ هفته رخ می‌دهد. نوع درمان بستگی به محل سنگ در کلیه،حالب یا مثانه، اندازه آن و مشکلی دارد که برای بیمار ایجاد کرده است. اگر مشکل زیاد نباشد و سنگ نیز باعث انسداد و خونریزی نشده باشد می‌توان درمان انتظاری پیش گرفت و به بیمار دارو تجویز کرد تا سنگ به مرور خارج شود. درمان بعدی استفاده از سنگ شکن برون اندامی و درون اندامی است.
در سنگ شکن برون اندامی اشعه از بیرون و سطح پوست به سنگ وارد شده و سنگ را می‌شکند. در سنگ‌شکن درون اندامی، متخصص از درون مثانه و حالب وارد شده و سنگ را می‌شکند. در روش دیگر می‌توان از طریق پوست سوراخی ایجاد کرده و وارد کلیه شد و سنگها را خارج کرد. روش آخر عمل جراحی باز است که آخرین راه درمانی محسوب می‌شود.
سنگ‌های بزرگ‌تر از ۱۵ میلیمتر باید به روش سنگ شکن برون اندامی از بین بروند. این وسیله بی‌خطر و مقرون به صرفه است. سنگ شکن درون اندامی و عمل جراحی تهاجمی‌تر هستند و در مواقعی استفاده می‌شوند که سنگ، درون کلیه یا حالب گیر کرده است. بیماران بعد از یکبار خارج کردن سنگ نباید اجازه عود مجدد آن را بدهند چون تکرار استفاده از سنگ شکن باعث از بین رفتن مختصر بافت کلیه می‌شود.
