از نحوه اثرگذاری بیماری پارکینسون چه میدانید؟ این عارضه غالبا با افزایش سن در مبتلایان پدید می آید. اختلال حرکتی غالبا در افراد مبتلا به این عارضه بیشتر می شود. عارضه هایی مانند سندرم پاهای بی‌قرار بیشتر از دیگران در این افراد مشاهده می شود.
بیماری پارکینسون تا حدودی مبهم و مرموز به نظر می‌رسد. تشخیص این بیماری واقعا برای پزشکان کار سختی است و تنها راه برای تعیین قطعی آن، بررسی مغز افراد پس از مرگ است. حتی شیوه اثرگذاری بیماری پارکینسون روی افراد مختلف با هم تفاوت دارد. دوستان و نزدیکان هم به‌سختی می‌توانند تغییرات خاص در فرد بیمار را تشخیص بدهند.
با این‌حال، متخصصان تا به امروز نکات خاصی را درباره این بیماری کشف کرده‌اند. اولین چیزی که باید درباره بیماری پارکینسون بدانید، این است که این بیماری نوعی اختلال حرکتی است. ترمور اولیه، سندرم پاهای بی‌قرار و بیماری هانتینگتون، انواع دیگری از این نوع اختلال‌ها هستند. بیماری پارکینسون در گروه بیماری‌های نسبتا رایج قرار می‌گیرد،
چون ۱۳ نفر از هر ۱۰۰ هزار نفر به آن مبتلا می‌شوند. از آن‌جایی که این بیماری معمولا بعد از ۵۰ سالگی تشخیص داده می‌شود، انتظار می‌رود که میزان ابتلا به آن با افزایش سن افراد بیشتر شود. بیماری پارکینسون زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های تولیدکننده دوپامین آسیب ببینند. در یک مغز سالم، سلول‌های عصبی (نورون‌ها) که در حرکت به ما کمک می‌کنند، نوعی ماده شیمیایی به نام دوپامین تولید می‌کنند.
دوپامین به‌عنوان نوعی پیام‌رسان عمل می‌کند که سیگنال‌هایی را از بخش‌های مختلف مغز به همدیگر انتقال می‌دهد. در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، این نورون‌ها آسیب می‌بینند یا از بین می‌روند و درنتیجه مغز دچار کمبود دوپامین می‌شود. نتیجه این وضعیت، چیزی نیست جز مختل شدن الگوهای طبیعی پیام‌رسانی در مغز. درنهایت مساله تا جایی پیش می‌رود که فرد بیمار دیگر نمی‌تواند به‌راحتی حرکت کند.
