سعی کنید احساس خود را به کودک ابراز کنید، اجازه ندهید از علاقه شما بی خبر باشد، این امر می تواند موجب بروز افسردگی و ناراحتی های روحی فراوان در وی شود، برای وی ارزش قائل شوید و عشق و علاقه خود را به وی بیان کنید.
“وقتی که نیستی دلم خیلی برات تنگ میشه، همش منتظرم که زودتر برگردی”: تصور کنید که فرزندتان برای تعطیلات آخر هفته به خانه پدربزرگ و مادربزرگش می‌رود. هنگام بدرقه در حالیکه او را با عشق و محبت در آغوش گرفته‌اید، در گوشش زمزمه می‌کنید که در نبود او دلتان به شدت برایش تنگ می‌شود و بی‌صبرانه منتظر بازگشت او خواهید بود. دقت کنید که خیلی بر این جملات تأکید نکنید، چرا که فرزندتان دچار عذاب وجدان خواهد شد که او برای تعطیلات و خوش‌گذرانی می‌رود در حالیکه شما در خانه نشسته‌اید و مدام دلتنگ او هستید و منتظرید که زودتر برگردد! بجای این جملات به او بگویید که: ” دخترم یا پسرم وقتی که نیستی به یادتم و امیدوارم که خیلی بهت خوش بگذره.” به این ترتیب به او می‌فهمانید که بیشتر از همیشه دوستش دارید پس او هم نباید از رفتن به تعطیلات احساس گناه وعذاب وجدان داشته باشد. “بس کن، دیگه مثل بچه کوچولوها گریه نکن!” معمولاً شما زمانی این جمله را می‌گویید که دیگر نمی‌خواهید صدای گریه فرزندتان را بشنوید. شاید فکر می‌کنید که با گفتن این جمله او واقعاً دست از گریه کردن برخواهد داشت! به یاد داشته باشید کودکی که گریه میکند، در حقیقت می‌خواهد نشان دهد که یا از چیزی ناراحت است، یا دلسرد و ناامید است، عصبانیست یا اصلاً خسته است. این خیلی مهم است که شما پیش از هر چیز احساسات او را بشناسید و در عین حال با مهربانی و جدیت حد و مرزهای لازم را برایش مشخص کنید. به او بگویید:
” من به خوبی می‌دانم که تو از چیزی ناراحت و کلافه‌ای ، می‌فهمم که احساس نوامیدی و یأس داری، می‌فهمم که عصبانی هستی و …” و در ادامه اضافه کنید:” اما دیگر نباید گریه کنی، بیا پیش خودم و بهم بگو که از چه چیزی ناراحتی…”. به این ترتیب به او این حق را می‌دهید که احساسات خودش را داشته باشد و در عین حال به او یادآوری می‌کنید که شیوه بیان احساساتش خوب و مناسب نبوده است.
جملاتی از قبیل: “بجنب، زودباش یا عجله کن” و در ادامه جملاتی مثل:
“یک دقیقه صبر کن”: ممکن است که یک ریز و با لحنی عصبی کننده مدام از فرزندتان بخواهید که به هنگام لباس پوشیدن، جمع و جور کردن و یا آماده شدن برای رفتن از محلی به محل دیگر، با شما همکاری کند… و بلافاصله از او بخواهید که صبر کند تا شما خواهرش را هم آماده کنید، و یا ظرفهای نهار را جمع آوری کنید، مانتو خود را بپوشید و هزاران کار دیگر! واقعیت این استکه اگر ما نمی‌توانیم کارها و محیط اطرافمان را مدیریت کنیم، بجای آنکه فرزند خود را تحت فشار قرار دهیم، بهتر است که از قبل برای انجام کارهای خود وقت بیشتری را در نظر بگیریم. در حقیقت اگر آموزش صبر و انتظار به کودک، کار خوب و پسندیده‌ای محسوب می‌شود، پس خوب است این را هم به او توضیح دهید که به چه علت باید صبر کند و دقیقاً به او بگویید که چه زمانی را به او و کارهایش اختصاص خواهید داد.
