بیماران دیابتی هم مانند دیگر بیماران از وضعیت روحی خوبی برخوردار نیستند آن ها در معرض خطر افسردگی قرار دارند و مشکلات ناشی از این بیماری روحیات آن ها را تحت الشعاع قرار داده است . برای کاهش ناراحتی و اضطراب در این افراد راهنماییهای کلی داریم که در ادامه به آن ها اشاره خواهیم کرد.
«فکر کردن درباره بیماری و شرایط خودم، من را افسرده می‌کند». اگر چنین حالتی شما را آزار می‌دهد، حتما با پزشک‌تان درباره احساسی که دارید، صحبت کنید. متخصصان معتقدند که تشخیص دیابت می‌تواند به احساس ناراحتی منجر شود و این اتفاق غیرطبیعی نیست، اما فرد بیمار نباید اجازه بدهدکه چنین حالتی در زندگی عادی‌اش اختلال ایجاد کند. فرد بیمار و اطرافیان او باید بدانند افسردگی، چیزی نیست که بتوان سریعا آن را برطرف کرد. درمان این بیماری به گذراندن جلسه‌های مشاوره و استفاده از داروها یا هر دوی آن‌ها در کنار هم نیاز دارد. متخصصان می‌گویند که اگر بیماران دیابتی به افسردگی مبتلا شوند،کمتر از خودشان مراقبت می‌کنند و احتمال مواجه شدن با عوارض ناشی از دیابت را افزایش می‌دهند. به یاد داشته باشید که درمان بیماری دیابت، علائم فیزیکی آن را تسکین می‌دهد. درواقع، وقتی که وضعیت قند خون فرد بیمار بهبود پیدا کند، شدت خستگی و تشنگی کاهش می‌یابد و حتی احساس افسردگی را هم کمتر می‌کند.
«من نمی‌توانم زندگی اجتماعی خودم در کنار دوستان و اعضای خانواده را حفظ کنم». افراد مبتلا به دیابت هرگز نباید با نگرش «سیاه و سفید» به اثرات این بیماری نگاه کنند. ابتلا به بیماری دیابت، به این معنا نیست که شما باید همه امور مهم و لذت‌بخش زندگی را متوقف کنید. ممکن است برای ادامه زندگیبه اقدامات احتیاطی نیاز داشته باشید، اما هنوز هم می‌توانید زندگی کامل و بی‌نقصی را تجربه کنید. بنابراین، اطلاعات لازم درباره بیماری خودتان را خیلی واضح و راحت در اختیار اعضای خانواده، دوستان و همکاران قرار دهید. این کار به آن‌ها کمک می‌کند تا درک بهتری نسبت به واقعیت‌های زندگی شما کسب کنند.
